Anne Olunca Kaybolan Hobileri Geri Kazanmak

Anne olunca kaybolan hobilerini geri kazanmak, aslında sandığın kadar imkânsız değil. “Anne olunca kendime vakit kalmadı”, “Eskiden ne çok kitap okurdum”, “Resim yapmayı ne kadar severdim” cümleleri seni anlatıyorsa, yalnız değilsin. Annelik ve hobiler bir arada yürüyemez gibi görünse de, küçük adımlarla hem kendine zaman ayırman hem de anneliğini daha keyifli yaşaman mümkün. Bu yazıda, anne olunca kaybolan hobileri nasıl geri kazanabileceğini, suçluluk duygusunu nasıl hafifletebileceğini ve günlük hayatın yoğunluğuna rağmen kendine küçük alanlar açmanın yollarını konuşacağız.

“Anne oldum, ben nereye kayboldum?”

Birçok kadın için annelik, hayatın merkezine kocaman ve çok sevilen bir “görev” yerleştiriyor: çocuk.
Ama o merkeze bir şey gelirken, çoğu zaman başka şeyler kenara itiliyor:

• Akşamları ördüğün örgüler

• Sessizce okuduğun kitaplar

• Boya kokusuna karışan hayaller

• Sporda attığın ter

• Mutfakta denediğin yeni tarifler

Ve bir noktada şu cümleyi kuruyorsun:
“Ben eskiden neler severdim?”

Bu soru aslında harika bir başlangıç. Çünkü bu, içinde hâlâ o “sen”in olduğunu fark ettiğin an.

Önce şunu kabul edelim: Yorgunsun ve bu normal

Bazen “Hobilerimi geri kazanmalıyım” derken bile üzerinde baskı hissedebilirsin.
Şöyle düşünmüş olabilirsin:

“Herkes yetiştiriyor, ben niye yapamıyorum?”
“Hem iyi anne olup hem de kendime zaman ayırabilir miyim?”

Cevap: Evet, yapabilirsin.
Ama bu, “Her gün 2 saat hobi zamanı” gibi mükemmeliyetçi hedeflerle değil;
minik, gerçekçi adımlarla olur.

• Günde 10 dakika kitap okumak da bir hobidir.

• Haftada bir akşam 20 dakika resim yapmak da.

• Çocuğun uyuduktan sonra 15 dakikalık yoga bile “kendine dönüştür”.

Az diye bir şey yok; sürdürülebilir olan değerlidir.

Kaybolan hobilerini hatırlama egzersizi

Önce şunu yapalım:
Bir kağıt kalem alabilirsen süper olur (yoksa zihninden de yapabilirsin).

Kendine şu soruları sor:

1. Çocuktan önce boş zaman bulduğumda en çok ne yapmayı severdim?

2. Zamanın nasıl geçtiğini anlamadığım aktiviteler nelerdi?

3. Üniversite yıllarında ya da gençken “Keşke daha çok yapsam” dediğim şey neydi?

4. Bir gün yalnız kalsam, canım ne yapmak isterdi?

Bu sorulara birkaç cevap yaz. Karışık, dağınık, düzgün olmasına gerek yok.
Sonra o listeye bak ve sadece 1–2 tanesini seç.

👉 Önemli nokta: Hepsini aynı anda geri getirmeye çalışma.
Önce “mini bir geri dönüş listesi” oluştur.

Örneğin:

• Haftada 3 gün 10 dakika kitap okumak

• Haftada 1 gün 20 dakika çizim yapmak

Bu kadar. Gerisi sonra gelir.

Suçluluk duygusuyla nasıl başa çıkılır?

Anne olunca hobilerine dönmek isterken en büyük engel çoğu zaman zaman değil, suçluluk duygusu.

İç ses şöyle konuşabilir:

• “Ben kendime vakit ayırırken çocuğum ekrana bakıyor…”

• “Şu oyunu oynasaydık onun için daha iyi olmaz mıydı?”

• “İyi anne böyle yapmaz…”

Şunu hatırlamak çok önemli:
Sen iyi oldukça, çocuğun da iyi olur.

Kendini tamamen tükettiğin bir yerde:

• Sabırsızlık artar

• Tahammül azalır

• Küçük şeylere daha çabuk sinirlenirsin

Ama 15–20 dakikalık mini “ben zamanı” bile:

• Nefesini toparlamanı

• Zihnini hafifletmeni

• Daha yumuşak ve anlayışlı olmanı sağlar

Yani hobilerine dönmek bencilce değil, öz bakımdır.
Ve öz bakımlı bir anne, çocuğu için çok daha büyük bir armağandır.

Zaman yoksa, zaman yaratmayı deneyelim

“Hobi istiyorum ama gerçekten vaktim yok” diyebilirsin.
Birlikte birkaç senaryo düşünelim:

1. Mikro zaman dilimlerini kullan

• Çocuk çizgi film izlerken 10 dakika

• Çay demlenirken 5 dakika

• Herkes uyuduktan sonra 15 dakika

• Sabah 10 dakika erken kalkmak

Bu mikro zamanlar, “Bu kadarcık zaman neye yeter?” deyip çöpe atılınca yok oluyor.
Oysa 10 dakikalık tekrarlar birikir:

• 1 haftada 70 dakika

• 1 ayda neredeyse 5 saat

5 saat içinde neler yapılmaz ki? Bir kitap biter, bir tabloya başlanır, küçük bir örgü parçası örülür.

2. “Tek başına olmak zorunda değilim” bakışı

Eğer hobin buna uygunsa, çocuğunu da işin içine katabilirsin:

• Resim yapıyorsan, masaya onun için de kağıt kalem koy

• Mutfakta yeni tarifler deniyorsan, küçük görevler ver (karıştırmak, süslemek gibi)

• Bitkilerle ilgilenmeyi seviyorsan, birlikte sulayın

Böylece hem zaman kazanırsın, hem de çocuğun seni sadece “bakım veren” değil, “hayatı olan bir birey” olarak görür. Bu da ona güzel bir model olur.

Eşten, aileden destek istemek: Zor ama çok etkili

Bir itiraf: Destek istemek çoğu anne için zor.
“Zaten çalışıyor, yoruluyor; bir de ben hobi için zaman isteyemem” diye düşünebilirsin.

Ama şunu unutma:

• Senin iyi olman = Evin havasının da yumuşaması

• Sen nefes alınca = Ailedeki herkes bunu hisseder

Şöyle cümleler kurmayı deneyebilirsin:

• “Haftada bir akşam, 30 dakika sadece kendime ayırmak istiyorum. Sen o sırada çocukla ilgilenebilir misin?”

• “Ben resim yaparken sen de çocuğa kitap okuyabilir misin? Sonra hep birlikte zaman geçiririz.”

Destek istemek “yetersiz olmak” anlamına gelmez; “ben de insanım” demektir.

Hobicilik değil, hayata karışmış küçük keyifler

Belki eskisi gibi:

• Saatlerce resim yapamayacaksın

• Bir günde kitap bitiremeyeceksin

• Tüm gününü sadece hobine ayıramayacaksın

Bu doğru.
Ama başka bir şey de doğru:

Artık çok daha derin bir “ben”le yapacaksın.

• O ördüğün atkının her ilmeğinde, gece uykusuz kaldığın anlar olacak

• O okuduğun kitapta, belki çocuğuna anlatmak isteyeceğin satırlar bulacaksın

• O pişirdiğin yemeğin tadını, ailece “mmmm” diye onaylayacaksınız

Yani hobilerin artık sadece “zaman geçirme aracı” değil,
hayatın içinde nefes alma köşelerin olacak.

Küçük bir başlangıç planı (hemen şimdi yapabileceğin)

Şimdi, yazıyı kapatmadan önce mini bir plan yapalım.
Aşağıdakileri zihninden bile geçirsen yeter:

1. Hobini seç:
   “Bu hafta sadece şu hobime küçük bir dönüş yapacağım.”

2. Zamanını belirle:

   • Günde 10–15 dakika mı?

   • Haftada 2 kez 20 dakika mı?

3. Yerin olsun:

   • Bir koltuk köşesi

   • Küçük bir masa

   • Sadece senin “minik alanın”

Ve kendine şunu söyle:

“Mükemmel olmak zorunda değil. Az ama gerçek olsun yeter.”

Son söz: Sen hâlâ buradasın 💛

Anne olunca hobiler kaybolmuyor aslında;
sadece biraz sessize alınıyor.

Sen istersen, tek tuşla tekrar sesi açabilirsin.

Kendine şefkatli davran, minik adımlarla başla, her küçük ilerlemeyi fark et.
Çünkü anne olman, sen olmayı bırakman gerektiği anlamına gelmiyor.
Tam tersine, sen ne kadar “sen” kalırsan, çocuğuna o kadar içi dolu, gerçek bir insan modeli sunarsın.